Wąskotorowa porażka

Biegając w ciągu ostatniego tygodnia głównie na stadionie, sporo zastanawiałem się nad tym, jak pobiec V Bieg Wąskotorowy. I prawdę mówiąc nie miałem na ten bieg pomysłu. W czasie jednej z sesji biegowych (albo ze Staszkiem, albo z Jarkiem – nie wiem, wyleciało mi to ze łba), stwierdziłem, że wszystko powyżej 40:00 w tym biegu będzie porażką, a czas lepszy od 40:00 będzie sukcesem.

Wąskotorowa porażka

Skoro tak założyłem, to i muszę sam sobie to przyznać. Ten bieg to porażka. 40:11.

Otwock Biega

Skoro bieg już podsumowałem, to czas na wszystko wokół biegu. Zebraliśmy się w Karczewie całą grupą. Wszyscy, jakoś tak bez ustalania (albo tego też nie pamiętam) założyliśmy nasze koszulki. I być może znajdziemy się na fotce w lokalnej prasie (edit: znaleźliśmy się). Gorąc – termometr przy ciuchci pokazywał przed startem 26 stopni. Wieczorem  wprosiliśmy się na grilla do Reni z okazji jej święta – roku jej biegania. Po raz pierwszy – odkąd ja biegam z grupą – udało nam się zebrać razem na wspólnej imprezie. Dzięki Reni i Staszkowi.  No… był jeszcze jeden raz w Sosence, ale tamta impreza miała zdetronizować naszego ojca dyrektora 🙂

Wąskotorowa porażka, część II

…temat musi wrócić, bo przecież nie każda porażka jest porażką. Słodka cytryna, aka racjonalizacja? Otóż nie. Skoro według założenia nie pobiegłem szybciej, to bieg jest porażką. Z drugiej jednak strony, od czasu, gdy zacząłem biegać w otwockich biegach, cały czas obserwowałem otwocką czołówkę. Czy chodziło o rywalizację? I tak, i nie. Bo z jednej strony wiem, że ta obserwowana przeze mnie czołówka jest poza moim zasięgiem, ale z drugiej strony widziałem w wynikach biegów, na ile mój trening pozwala mi się do niej zbliżyć. Obecnie porównuję się w startach do dwóch biegaczy z Otwocka, którzy podobnie, jak w zeszłym roku, również i w tym wyprzedzili mnie na mecie w kategorii mieszkańców Otwocka. Michał Goliński i Daniel Sychowicz. Czemu o tym wspominam? Bo czas przekuć porażkę na sukces. Już na starcie ustawiłem się za nimi – Michała kojarzyłem ze zdjęć i z biegów karczewskich (szlakami MPK), Daniela – w ogóle.

vśr=3:45 razy 3? A potem… agonia… 

Moje założenie na starcie było proste – biec za nimi, jak najdłużej się da. Dało się przez 3 kilometry (z czasem 11:14). Potem nastąpiła agonia – nagle przyszła kolka i trzymała mnie do 4 kilometra. Dawała się tak we znaki, że był moment, gdy chciałem się zatrzymać. Po piątym kilometrze stanąłem przy pierwszym wodopoju, gdzie wyprzedziło mnie dwóch biegaczy. Po szóstym to samo – postój na picie i polanie głowy. Kolejne kilometry wchodziły już w ponad 4 minuty. Michała widziałem ciągle przed sobą i starałem się biec tak, by go nie zgubić z pola widzenia. Ten bieg pokazał mi coś, o czym wcześniej nie myślałem w ten sposób: Michał i Daniel, których się trzymałem i których goniłem zrobili odpowiednio 38:19 i 38:08 – goniąc ich, zdałem sobie sprawę, że te dwie minuty to około 450-500 metrów. Byli w zasięgu wzroku, i to tak, że byłem w stanie ich rozpoznawać. Blisko? Daleko? Nieważne 🙂

I tempo, które już utrzymałem na 5 kilometrów w Parkrunie, tempo do zrobienia 38 na 10 kilometrów… Powoli, powoli zaczynam się nastawiać na takie czasy. W tym biegu nie – bo był po prostu za ciężki; Platerów też odpada – bo to też ciężka trasa. A że w AD 2018 nie planuję biegać dyszek poza tymi dwoma, to w tym roku już się nie dowiem 🙂

Otwock doBiega

Na mecie czekaliśmy na resztę grupy – pierwszy wpadł Marcin (45’), Jarek (48’), Staszek (49’), Andrzej (52’), Michał (54’), Jarek (56’) i dziewczyny – Marta i Anka (59’), Renia (64’). Basia gdzieś po drodze się zgubiła, ale do mety dotarła. Ten bieg chyba dla wszystkich był ciężki…